1.นี่คือสิ่งที่ได้เรียนรู้จากคนที่ ต้องคอยรับผิดชอบในงานให้ดี ทั้งกลัว ทั้งกดดัน ผิดพลาดไม่ได้ จนนานไปเข้าอาการแพนิคมาตอกย้ำทำให้หงุดหงิดตัวเอง โกรธตัวเองที่ทำอะไรก็ไม่ดี
2.หมอจึงพาเขามองตัวเองตามความเป็นจริง เราจะพบว่าคนๆนี้กำลังกลัว เหนื่อย กดดัน และสับสนมากเพียงใด
3.เมื่อมองเห็นสภาพตนเองตามจริง จะเริ่มยอมรับ เห็นใจคนๆหนึ่งที่ทำเต็มที่แล้วภายในสภาพการณ์นั้นๆ
4.เมื่อเห็นว่าตัวเราเองก็ต้องการความช่วยเหลือ ต้องการความเห็นใจ และกำลังใจ ดังนั้นการมอบพื้นที่ให้ตัวเอง ได้ปฏิบัติต่อตนเองอย่างใจดี ด้วยความรัก และความปรารถณาดีจึงเกิดขึ้น
5.เมื่อเห็นใจตัวเองได้ ให้กำลังใจตนเองได้ สนับสนุนตนเองได้ (จากภายใน)ย่อมทำให้โลกภายนอกส่งผลกับเราลดลง (เราแคร์ตัวเองมากขึ้น แม้หัวหน้าจะยังเข้มงวดเหมือนเดิม) >>> นี่คือจุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลงในคนไข้ท่านนี้