1.เข้าใจว่าแพนิคมันเป็น “โรค” เราไม่ได้อยากเป็น เราไม่ได้อยากอ่อนแอ หรือขี้กลัว ขี้กังวลแบบนี้
2.ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง ต่อให้เราไม่เป็นแพนิค เราก็มีสิทธิเหนื่อย มีสิทธท้อ มีสิทธิผิดหวังได้เสมอ นั่นไม่ได้แปลว่าเรากระจอก แต่กลับกัน นั่นแปลว่าเรา “เข้าใจ” ตนเอง
3.เมื่อเข้าใจตนเองแล้ว สามารถเห็นใจตนเองได้เหมือนเห็นใจคนอื่น(ที่เรารัก) เราก็จะสามารถดูแล และ ให้กำลังใจจิตใจที่กำลังอ่อนแอให้ดีขึ้นได้
4.หัวใจของเรามีคุณค่าไม่ต่างจากคนอื่นๆ(ที่เรารัก) เราเหนื่อยได้ เจ็บปวดเป็น ดังนั้นเก็บพลังงานไว้ดูแลตัวเราด้วย
5.เราเก่งมากๆแล้วที่ผ่านทุกวันไปได้ ที่ยังทำอะไรๆได้ขนาดนี้ (แม้มันจะลดน้อยถอยลงกว่าก่อนเป็นแพนิคก็เถอะ) ลองคิดดูสิ นี่ขนาดเป็นแพนิคยังทำได้ขนาดนี้ จะมีใครอดทนขนาดเรา ต่อสู้ได้เก่งขนาดเรา ….การให้กำลังใจตนเองในทุกๆวันตามความเป็นจริง จะช่วยให้เราแข็งแรงได้มากขึ้นเสมอครับ 😊