1.คุยครั้งแรกหมอประเมินความรุนแรงของอาการ + ความกลัว/ความกังวลในจิตใจ จากนั้นพิจารณาว่าจะต้องใช้ยาหรือไม่ แบบไหน
-จับตัวโรคแยกกับตัวตนของคนไข้ ให้รู้ว่าเขาไม่ได้อยากเป็นเช่นนี้
-ฝึกการรับมือกับอาการ (การฝึกผ่อนคลาย ทำจริง ฝึกจริงสดๆ)
2.ขั้นต่อมา สำรวจความมั่นคงทางจิตใจ ความสามารถในการรับมืออาการ
-เสริมความเชื่อมั่นให้ผู้ป่วย กระตุ้นให้รับมือกับอาการด้วยตนเองเพื่อใช้ชีวิตประจำวันได้(ไม่หนีปัญหา) หรือหากทำไม่ได้ติดปัญหาตรงไหนมาปรับกัน
3.ขั้นต่อมา พาเข้าถึงจิตใจที่แท้จริงต่อตัวเอง เพื่อปลดภาระทางจิตใจที่กระตุ้นให้เกิดแพนิคออก จนกระทั่งเกิด Experiential (ประสบการณ์ตรง) ในการเห็นใจตนเอง
-เรียนรู้ที่จัก “รักตัวเอง” จากภายในได้ สามารถเข้าถึงความสุขทางใจได้แม้สภาพแวดล้อมคงเดิม
4.ขั้นต่อมา พามองเห็นความรู้สึกของตัวเองอย่างตรงไปตรงมา จัดการกับ “ความกลัว” ภายในจิตใจ มองเห็นข้อดีของความกลัว
-เรียนรู้การอยู่กับ “ความกลัว” ได้ดีขึ้น ได้ค้นพบว่าเรากลัวได้ แต่เราก็อยู่ได้แม้เรากลัว (โดยไม่ทรมานเหมือนเดิม)
5.ขั้นต่อมา พามองเห็นแพนิคอย่างตรงไปตรงมา ค้นพบสาเหตุที่แท้จริงของแพนิค
มองเห็นข้อดีของแพนิค เข้าใจแพนิคในมุมที่ต่างจากเดิม
-เรียนรู้การอยู่กับ “แพนิค” ได้อย่างส่งเสริม เหมือนได้เพื่อนใหม่ที่ช่วยให้ใช้ชีวิตได้สะดวกขึ้น ไม่ต้องคอยพะวงดังเดิม
ทั้ง5ขั้นนี้ คือกระบวนการที่ใช้ในการรักษาหลักๆ ซึ่งต้องใช้เวลาในการดำเนินการประมาน 6-8เดือนอย่างต่อเนื่อง และชีวิตแต่ละคนจะมีความแตกต่างกันไปในรายละเอียด ใครผ่านทั้ง 5ขั้นนี้โอกาสกลับเป็นซ้ำน้อยมาก หรือหากเป็นก็จะเป็นเบาลง และสามารถกลับสู่การใช้ชีวิตปกติได้อย่างเร็วไว