เลเวล 1 ไม่มีความตระหนักรู้ ไม่รู้จักแพนิค
\- รู้สึกอาการรุนแรงมาก เวลามาแต่ละที กลัวมากกก กังวลทุกสิ่ง กังวลแม้กระทั่งการรักษา รู้สึกสลัดความกลัวทิ้งไม่ได้ ควบคุมตัวเองยาก
\-ไม่สามารถรับมือาอากาได้ด้วยตนเอง มักใช้วิธี“หนี”ด้วยการหาคนมาอยู่ด้วย หรือ ไปรพ. จึงมักเสียหน้าที่การงาน
\-เลเวลนี้ชอบเสิช ชอบอ่าน ชอบหาข้อมูลอาการตัวเองทั้งๆที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นแพนิค แต่ลึกๆใจมันไม่เชื่อ และยิ่งหายิ่งกังวล
\-ขั้นนี้ลึกๆในใจมีการก่นด่า การต่อว่าตัวเอง การไม่ชอบตัวเองอยู่มากและไม่เคยชินกับการใจดีกับตัวเอง จึงต้องผ่านการบำบัดเยียวยาจึงจะข้ามพ้นได้
เลเวล 2 เริ่มตระหนัก แต่ยังไม่เข้าใจแพนิค
\- รู้สึกอาการมีช่วงแรง มีช่วงเบา เวลาอาการมากรับรู้ว่ามันคือแพนิค แต่ก็ยังกลัว ยังกังวล ยังควบคุมอาการไม่ได้
\-ยังสามารถไปทำงานได้แต่ต้องฝืนๆเพื่อให้คนอื่นไม่มองแปลกๆ
\-มีครั้งที่รู้ตัวว่ากลัว และมีครั้งที่ไม่รู้
\-ยังไม่กล้าอยู่คนเดียว ยังไม่กล้าไปทำอะไรที่เคยเป็นแพนิค
\-ขั้นนี้ถ้าทำตามกระบวนการรักษาหรือ ฝึกการรับรู้ตัวตนบ่อย “อย่างถูกต้อง” จะเด้งไปเลเวล3ได้เร็วมาก
เลเวล 3 เรียกชื่อได้ รู้ว่ามันคือแพนิค
\-รู้สึกอาการเริ่มเบาลง กระทบชีวิตบ้างแต่ไม่หนัก
\-รู้สึกว่าตัวเอง “น่าจะ” ควบคุมมันได้ รู้วิธีควบคุมแม้ยังไม่มั่นใจ
\-เวลาอาการเกิดขึ้นมีความพยายามในการยอมรับว่ามันคือแพนิค และจัดการอย่างตรงไปตรงมา ไม่หนี
\-ทุกครั้งที่ทำตามกระบวนการและผ่านอาการไปได้ จะยิ่งรู้สึกมั่นใจในตัวเองมากขึ้น
\-ยังมีความกังวลในอาการ แต่ความกลัวเริ่มลดลงมาก หลายคนเลิกเล่นเฟส เลิกค้นข้อมูลเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองแย่
เลเวล 4 ยอมรับได้ว่าตัวเองเป็นแพนิค ขี้กลัว ขี้กังวล
\-อาการเบาลงมาก แต่ยังมีพอให้รำคาญ
\-สามาราถชีวิตวิตประจำวันได้ ทำงานได้ปกติ
\-เวลาอาการเกิดขึ้นสามารถควบคุมได้ และตั้งใจรับมือทุกครั้ง
\-เวลามีเรื่องเครียด หรือกดดัน กระตุ้นอาการแรงๆได้ แต่ไม่ส่งผลกับชีวิตมาก มักกลับมาใช้ชีวิตได้ แต่อาจมีความไม่สบายใจเกิดขึ้น
\-ขั้นนี้ลึกๆแล้วแอบกดดันตัวเอง รำคาญตัวเองที่ไม่หายสักที
เลเวล 5 มองแพนิคในด้านดีได้ ขอบคุณตัวเองได้
\-ใครอ่านถึงตรงนี้แล้วมีคำถามว่า “ทำยังไงถึงจะเป็นขั้นนี้ได้ไวๆ?” คุณคือ เลเวล 0ไม่ก็1
\-อาการแทบไม่มี หรือมีก็เบามาก (ไม่ใช่เพราะมันไม่เกิดขึ้น แต่เพราะเขารู้ตัวไวและยอมรับได้ไว)
\-ทำงานได้ดีกว่าเดิม มีความสุขในชีวิตมากกว่าเดิม มีพลังมากขึ้นมาก
\-เวลาอาการเกิดขึ้นรู้ว่าต้องทำอย่างไร ปล่อยใจสบายๆได้
\-รับมือกับเรื่องเครียดๆได้ มักไม่เกิดอาการทางกายแรงๆตอบสนองต่อความเครียด
\-กระบวนการทั้งหมดเกิดขึ้นในจิตใจ
\-รู้ด้วยว่าแม้ฉันทำไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร แค่กลับมาปรึกษาหมอนานๆครั้ง