1.Reactionปกติที่คนเป็นโรคแพนิคมักเป็นคือ มีสิ่งกระตุ้น >> เกิดความรู้สึกในใจ (เช่น กลัว กังวล) >> เกิดความคิดในหัว (เช่น ร่างกายฉันกำลังเป็นอะไร มันไม่ปกติฯลฯ) >> เกิดอาการทางกาย (เช่น ปวดตึงบ่า มึนหัว แน่นอก ใจสั่น ตัวสั่น เหนื่อย ฯลฯ)
2.สิ่งที่คนส่วนใหญ่มักจะทำคือ “พยายามควบคุมความคิด” ซึ่งมักจะไม่ได้ผล เพราะเราจะเห็นได้จากข้อ1.ว่า ความคิดเป็นผลที่เกิดตามมา ไม่ใช่ต้นตอ เราจึงเกิดอาการที่ว่า “หยุดคิดไม่ได้” แม้พยายามเพียงใด (บางคนนั่งสมาธิยังคิดไปไหนต่อไหน)
3.งั้นเราลองควบคุมความรู้สึกสิ บอกใจว่าอย่ากลัว >>> สิ่งนี้ก็ทำไม่ได้เช่นกัน เพราะธรรมชาติของมนุษย์ถูกสร้างให้เรามีความรู้สึกเกิดขึ้นเป็นอัตโนมัติห้ามไม่ได้ เพื่อให้เราอยู่รอดในโลกอันโหดร้ายได้ ดังนั้นคนที่บอกว่า “ไม่กลัว” ไม่ใช่เขาไม่กลัว เขาแค่โกหกตัวเอง จึงมักเกิดอาการที่ว่า “ไม่ได้กลัวนะ แต่มันหวิวๆ” และพยายามหลีกเลี่ยง (ถ้าไม่กลัวจริงๆ จะหลีกเลี่ยงทำไม?)
4.งั้นเราควบคุมสิ่งกระตุ้นได้ไหม คำตอบคือไม่ได้เช่นกัน เราลบภาพความทรงจำที่เคยเป็นแพนิคครั้งแรกออกจากหัวไม่ได้ แต่…!! สิ่งที่เราทำได้คือ เราจัดการกับ “ผลกระทบ” ของมันได้ครับ เราจัดการกับผลกระทบของ “ความกลัว ความกังวล” ได้
5.โดยการ “ยอมรับ” ความรู้สึกที่เกิดขึ้น เรากลัวได้ เรากังวลได้ ไม่ผิด ไม่กระจอก และไม่ได้แย่ด้วย การยอมรับ = การตั้งหลักและมองเห็นมันตามจริง ช่วยเพิ่มความสามารถในการรับมือผลกระทบได้
.
เพราะเราจะเห็นได้ว่ามันส่งผลอะไรกับเรา นอกจากทำให้เรา “กลัว” และเราก็จะดีขึ้นได้กว่านั้นด้วยถ้าหากเริ่มมองเห็นว่าความกลัวครั้งนี้ “มันมาบอกอะไรดีๆกับเรา”