1 โดยปกติแล้วความรู้สึกหลักที่เกี่ยวข้อกับโรคแพนิค คือความกลัว และกังวล หลายคนอยู่กับสองสิ่งนี้นานๆทำให้ขาดความเชื่อมั่นในตัวเอง จนมองว่าตนเองนั้นกระจอก ห่วย ทำอะไรก็ไม่ได้
2) ยิ่งเห็นว่าตัวเองแย่ และไม่มีแนวโน้มดีขึ้น ยิ่งรู้สึกกดดัน (ถูกใจตัวเองกดดัน) นั่นแหล่ะที่ “ความเศร้า” และความท้อแท้มันเริ่มเข้ามา…
3) เมื่ออยู่กับ”ความเศร้า” นานๆก็ทำให้รู้สึกไม่มีพลัง และยิ่งเกลียดตัวเองเข้าไปใหญ่ แต่ในความเป็นจริงแล้ว นั่นไม่ใช่จุดประสงค์ของเจ้าความเศร้าที่มันเข้ามาหาเรา
4) จริงๆเวลาที่เรา “เศร้า” เวลาที่เราร้องไห้ เราไม่ได้เศร้าเพราะเรามันห่วย เรามันแย่ แต่กลับกัน เรามักจะเศร้าเพราะเราเสียใจที่เรา”ทำแบบที่เคยทำ”ไม่ได้ หรือ เป็นในแบบที่ตัวเองเคยทำได้ดีไม่ได้
5) ฉะนั้นเราจะเห็นว่า จริงๆแล้ว “เจ้าความเศร้า” มันแค่อยากเห็นตัวเรากลับไปทำได้ดีอีกครั้ง กลับไปแข็งแรงอีกครั้ง กลับไปมั่นคงอีกครั้ง , จริงๆแล้วเจ้าความเศร้ามันคือ “ความหวังดี” หรือก็คือ “ความรักตัวเอง” ที่มันทนดูเราต่อว่าตัวเอง โทษตัวเองอยูบ่อยๆ มันเลยต้องออกโรง
6) ถ้าเรามองเห็นเจตนาดีที่แท้จริงของ “เจ้าความเศร้า”ได้ เราจะเข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงต้องมาเบรคเรา ทำไมต้องทำให้เราดาว์ >>> เพราะเขาไม่อยากให้เราทำร้าย(ต่อว่า)ตัวเองไปมากกว่านี้ เขาอยากให้เรา “กลับมารักตัวเองบ้าง”
และนี่คือสิ่งที่หมอมองเห็นจากประสบการณ์การผ่าน “ความเศร้า” ของหลายคนที่เป็นแพนิคครับ