1. โดยธรรมชาติกลไกการนอนของมนุษย์คือ เมื่อพระอาทิตย์ตก อุณภูมิเริ่มเย็นลง ร่างกายผ่อนคลาย สบายๆ >>> คนทุกคนสามารถนอนหลับได้อย่างปกติ
2. แต่สิ่งที่ขัดขวางการนอนคือ “อารมณ์/ความรู้สึก” ที่เข้มข้ม เช่น ในชาวแพนิคมักพบความกังวล ความกลัว ความกดดัน หรือในชาวซึมเศร้ามักพบ ความเสียใจ ความโกรธ ความรู้สึกผิด
3. ชาวแพนิค โดยปกติก็กังวลในอาการต่างๆอยู่แล้ว ยิ่งนอนไม่หลับยิ่งรู้สึกร่างกายอ่อนแอ ยิ่งกลัวว่าจะไม่ปกติ จะมีอาการกำเริบมากขึ้น หรือกังวลว่าถ้าวันนี้ไม่หลับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ทำงานได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ
4. กลายเป็นต้องทำทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองหลับ >>> ยิ่งจับจ้อง ยิ่งกดดัน ยิ่งคาดหวังให้ตัวเองนอนหลับ >>>ยิ่งทำให้ร่างกายหลั่งสารแห่งความเครียด ส่งผลให้ยิ่งนอนหลับได้ยากขึ้น (ถ้าพูดง่ายๆ ยิ่งบังคับให้ตัวเองนอนหลับ จะยิ่งนอนไม่หลับ)
5. ฉะนั้น ถ้าอยากนอนหลับต้องทำตรงกันข้าม คือ ปล่อยสบายๆ หลับก็ได้ ไม่หลับก็ไม่เป็นไร ส่วนวิธีการควรเริ่มจาก
-มองให้เห็นความรู้สึกในใจตัวเอง (กังวล กลัว เหนื่อย ท้อฯลฯ)
-มองให้เห็นว่าตัวเองเป็นมนุษย์ธรรมดา ที่พยายามเต็มที่แล้ว ทำทุกอย่างในอดีตอย่างสุดความสามารถแล้ว แม้จะกังวล กลัว เหนื่อย ก็ไม่ใช่ความผิด
-โอบกอดตัวเอง เห็นใจ และให้กำลังใจตัวเอง
6. หรือถ้าโอบกอดตัวเองยังไม่ไหว รู้สึกจักจี้มาก อย่างน้อยๆ ขอแค่นั่งอยู่ข้างๆตัวเองตอนที่จะหลับ โดยไม่ต้องจับจ้อง ไม่ต้องจับผิด เท่านี้ก็ช่วยให้นอนได้ง่ายขึ้นมากแล้ว