1.เวลาอาการทางกายเกิดขึ้นมันน่ากลัวมาก >>>ปล่อยให้อาการครอบงำ ❌ >>>> ตั้งหลักต่อสู้กับมัน ✅
2.การต่อสู้กับอาการ ไม่ใช่การฝืนใจว่าไม่คิด แต่กลับกันเป็นการยอมรับตรงๆว่าเรากลัว/กังวล แต่เรารู้ว่ามันเป็นแพนิค และมันจะค่อยๆเบาลงเพราะมันไม่ใช่โรคร้ายแรง (ไม่ทำให้เราเป็นอะไรไปแน่นอน แม้อาการจะรุนแรงก็ตาม เพราะถ้าเป็นคงเป็นไปนานแล้ว) ดังนั้นค่อยหายใจ ค่อยๆผ่อนคลาย
3.เราไม่จำเป็นต้องเลิกกังวล เพื่อจะหายจากแพนิค แต่กลับกันเรายืมมือความกังวลมาใช้เตือนเราเวลาเราลุยงานแล้วลืมมองตัวเอง(ทั้งร่างกายและจิตใจ)
4.ความกลัวแท้จริงแล้ว ก็คือความรัก ยิ่งเรากลัวมากเท่าไหร่แปลว่าเรายิ่งรักตัวเองมากเท่านั้น (แต่เพราะไม่เคยอนุญาตให้ใจรักตัวเอง มันเลยโผล่เป็นโรคมาเตือนเราแทน)
5.แพนิคจึงเป็นโรคที่บังคับให้คุณกลับมารักตัวเอง ใส่ใจตัวเอง นับตั้งแต่วันที่เกิดอาการยังไงหล่ะ!!